Baba

Amerika'da, Batı Virginia'da bir kilise, maden kazasında hayatını kaybeden babaları anmak için 1908 yılında bir adet başlattı. 1966 yılında Başkan Lyndon B. Johnson, Haziran’ın üçüncü pazarını Babalar Günü olarak ilan eden ilk başkanlık bildirgesini yayınladı. Ve 1972 yılında Başkan Richard Nixon, Babalar Günü’nü resmî bir bayram olarak yasalaştırdı.

1971 yılında babayı nasıl tanımladığımızla, bugünün babalarının aynı "ürün kategorisine" girmesi mümkün değildir. Bu iki baba tipi, yapısal olarak birbirinden çok farklıdır.

Ancak bu kurumun -aksiyonda zamanla şekil almış, kendini gösterme biçimi değişmiş olsa da- değişmeyen tek şeyi barındırdığı sevgidir.

Ve bu, kutlanmaya değerdir.

Fren

Gelenek, güçlü bir sosyal bloktur. Bazıları zamanla güncellenir, kendini yeniler veya yok olur. Bazılarıysa inatçıdır. Alışkanlıklar, davranış biçimleriyle birlikte katı adetlere dönüşür; çözülmez, şekillenmez.

Eğer şanslıysanız, bunların iyisi size fayda sağlamasa da zarar vermez. Kötüsü ciddi zararlar doğurur. Gelişimin ve toplumun önündeki en güçlü fren balatalarıdır. Bizde kötüsü çoktur.

Ne kadar uzay?

Geçenlerde Amerikalı bir komedyenin stand-up gösterisini izlerken, uzaya çıkmakla ilgili çok ilgimi çeken bir espri yaptı: "Uzaya gitme konusundaki bu tantanayı anlamıyorum. Dünya zaten uzayda süzülüyor, bu kadar uzay size yetmiyor mu?"

Elbette bu bir kinaye. Ancak önemli birkaç olguya parmak basıyor:

Birincisi, algı ve yeterlilik meselesi.

İkincisi ise kontrol.

Uzayda nereye doğru sürüklendiğini bilmediğimiz bir gezegenin içinde çocukça oyunlar oynuyoruz.

Ve bu gezegen gibi trilyonlarcası var.

Akıl almaz bir ölçek.